جواد قاسمی| رشد و توسعه کمی و کیفی فعالیت‏های روابط‏ عمومی در سال‏های اخیر، در مقایسه با دهه‏ های قبل چشمگیر و قابل توجه بوده است، اما با توجه به این روند مثبت و امیدوارکننده، هنوز درصد قابل توجهی از مدیران به خودباوری لازم در مسولیت حساس و تاثیر گذار روابط عمومی نرسیده اند‏ و همواره  به دنبال اجرای فرمایشات مدیران ارشد سازمان‏های خود هستند و به‎جای این‏که خطوط راهبردی حرکت‏های ارتباطی سازمان را طراحی و برای تصویب مراجع بالاتر ارایه نمایند، صرفا در حد یک مجری دستورات تنزل پیدا می‏کنند. در صورتی‏که در حوزه‎ی ارتباطات سازمانی، این مدیر روابط‏ عمومی است که باید استقلال رای داشته باشد و بر اصول و سیاست‏های تعیین‎شده در روابط‏ عمومی که به‏ وسیله صاحب‏نظران حوزه‏ ی ارتباطات مورد تاکید قرار گرفته باشند، پافشاری کرده، نگذارند عده‏ای با انحراف از مسیر اصلی روابط‏ عمومی را سکوی پرش خود تبدیل کنند.

فعالیت‏های ارتباطی روابط‏ عمومی اگر متکی بر مطالعات میدانی و بررسی‏های اجتماعی باشد، ماندگاری بیشتری خواهد داشت. روابط‏ عمومی پژوهش ‏محور می‏تواند در راهبری سازمان به ‏عنوان مشاوری امین نقش ‏آفرینی کند و این مهم با دانش و تجربه‏ ی مدیر روابط‏ عمومی ارتباط مستقیم دارد.

نقد افکارعمومی در ارتباط با سازمان، تولید محتوا و مستند‏سازی از جمله اقداماتی است که در سال‏های کمتر مورد توجه مسوولین روابط‏ عمومی قرار گرفته است؛ اینگونه فعالیت‏ها می‏تواند ارزش و اعتبار هر سازمان را بالا برده و این حرفه ارزشمند  را در جایگاه اصلی خود قرار دهد.

به‏ نظرمی‏رسد حفظ موقعیت اجتماعی هر سازمان به‏عهده‏ی مدیریت و تمامی کارکنان در سطوح مختلف هر موسسه است، اما در این میان بیشترین مسوولیت را روابط‏عمومی برعهده دارد. بدین معنا که اعتبار اجتماعی هر سازمان و پایداری آن در گرو تحقق ماموریت‏های استراتژیک روابط‏عمومی است. برای انجام این وظیفه مهم، به‏‎کارگیری افراد آگاه، متعهد و صاحب‏فکر و اندیشه، زمینه‏ساز ایجاد روابط‏عمومی نوین در کشور خواهد بود.

مدیرمسوول و سردبیر ماهنامه “روابط عمومی”